گوشه‌ای از تاریخچه «زولبیا و بامیه»

گذشتگان مانند امروز می خوردند و هیچ فصلی از سال در گلخانه ها یا یخچال ها موجود نبود. همه چیز یک فصل داشت. آنها معمولاً غذای فصلی می خوردند ، به این معنی که اوقات فصلی مانند کدو سبز و بامیه را داشتند که فقط در ماه رمضان آمده بودند ، که جایگزین آن باقلوا بود. کافی بود

جعفر شری در کتاب تاریخ اجتماعی تهران قرن سیزدهم درباره زورویا و بامیه صحبت می کند. “Muzhafardinshire گفت زمان آن رسیده است که ماه رمضان خوراکی های زورویا و بامیه را بخورد. همانطور که گفته شد ، بیایید نوروز را جشن بگیریم و فداکاری های زمستانی را بخوریم. ثروتمندان و فقرا همان هستند.” ، در ماه رمضان ، بالاخره هر کس می تواند دو گل کدو تنبل را بخورد ، چه در یک مهمانی یا خانه شخص دیگری ، یا در آستانه شب عید. همه افراد فقیر می توانند 5 فنجان برنج و زمستان سرد بخورند می توانید آب بنوشید. “آب یخ تابستان فراوان است. این ضرب المثل نشان می دهد که آب پادشاه و گدا در زمستان یکسان است.”

بامیه همچنین چیز شیرینی بود که در ماه رمضان با کدو سبز به وجود آمد. شیرینی قند ، نوعی بازار است که سوپ 24 ساعته را به فروش می رساند ، و در سینی فروشندگان 24 ساعته اوچرا سینی فروخته می شود. بامیه به دو شکل فروخته می شود: کدو سبز و کدو سبز و نوعی حلقه مارپیچی به شکل مارپیچ. دانه های بامیه برای یک پادشاه فروخته می شد و بامیه های فروخته شده همان پادشاه بود ، اما انواع بامیه داد و ستد می شد زیرا مشتریان با دم مارپیچی می شوند و دم می شکنند. تا زمانی که آنجا بود ، می توانست آن را بدست آورد.

نام زورویا همچنین در چندین قالب مختلف مانند زروبیا ، زراویا ، زروبیا ، زلیبیا و زریبی ثبت شده است ، اما به وضوح زورویا تلفظ جدیدی است که در تهران رایج است.

به گزارش مجله آنلاین ، نجف دریای بندری با همکاری آخرین ماشین ناجا داریا بندر در کتاب “آشپزی ماست از سیر تا پیاز” نوشت: “شکل زورویا در سالهای اخیر تغییر کرده است. امروز ، زورویای تهران غالباً شبکه ای از لانه زنبوری های دستی با میله های نازک و شکننده است که قبلاً به عنوان تبریز زورویا یا صفحات شناخته می شد. اما تا 10 الی 2 سال پیش “زورویا” به اندازه یک بشقاب زرد روشن بود که بعضی از آنها عسلی و نی رنگ بودند و از مدادهای ضخیم و نرم استفاده می کردند (این کدو تنبل ها هنوز در بعضی از شهرها). مانند مشهد ، اصفهان آماده است). برخی از طعم های ویژه زورویا قدیمی از روغن کنجد ناشی می شود که همیشه در پخت و پز مورد استفاده قرار می گرفت ، اما امروزه روغن کنجد گران تر از آن است که در شیرینی ها مصرف می شود. البته طبیعی است که تبریز زورویا مسلط به تهران زورویا باشد ، اما از بین رفتن گونه های زورویا در تهران زمان خوبی نیست. تبریزی یا بشقاب زورویا نوعی شیرینی حرفه ای است و تهیه آن در خانه دشوار است. در دنیای عرب ، زوربیا “زرابیا” نامیده می شود و در هندوستان “جاروی” نامیده می شود. “بسته شدن قیمت های جرابیان در عربستان سعودی و هند کمی متفاوت از زولویا در ایران است.”

کدو سبز ترکیبی از نشاسته ، ماست ، آرد سفید ، زعفران ، کنجد ، روغن روان کننده ، گلاب و شکر است و وقتی با بامیه ترکیب شود ، یک دسر محبوب در سفره های افطار است.

انتهای پیام