گاهی مردم اشتباه می کنند که به کشور نگاه می کنند. به این معنا که آنها انتظار دارند کشور دارای ویژگی های مشابه هر انسان باشد. خصوصیاتی مانند صداقت ، اعتبار ، وفاداری و فروتنی. در نتیجه ، کشورها وقتی با رفتاری روبرو می شوند که این خصوصیات مطلوب را در جهان انسان نقض می کند ، مانند دروغ ، تقلب ، خیانت و استکبار بر اساس همان استانداردهای اخلاقی استوار هستند. برای قضاوت و انتقاد از روابط فردی مفید است.
یک ملت گروهی از انسان ها است ، اما نمی توان آن را به تک تک انسان ها بازگرداند. برای کشورها ، بی نظمی یا عدم وجود قانون قانون جهانی تضمین شده مهمترین نیروی محرکه است و توزیع نامتناسب قدرت توسط شاخصهای اقتصادی ، نظامی ، سرزمینی و جمعیتی عامل اصلی تشکیل ساختار است. من در یک سیستم بسته بین المللی زندگی می کنم . سلسله مراتبی و بسیار رقابتی است.
در یک سیستم بی نظم بین المللی ، دولتهای پاسخگو باید دائماً توزیع سودهای نسبی را کنترل کنند و مراقب باشند که رقبا در الگوهای مختلف از همکاری تا جنگ سود بیشتری نداشته باشند. رفتار ملی در محیط بین الملل اغلب تابعی از منافع و اختیارات آنها است ، نه ارزش های اخلاقی آنها ، زیرا آنها نمی توانند مطمئن باشند که روزی از منافع خود علیه آنها استفاده نمی کنند. بنابراین ، کشورها همیشه آمادگی دارند وقتی جنگ به ضرر خودشان و به نفع رقبا است ، به پایان برسانند و وقتی سود بیشتری نسبت به رقبا می برند جنگ را شروع کنند. هرگاه مزایای همکاری و همچنین مزایای عدم همکاری با گذشت زمان به معایبی تبدیل شود ، ما آماده فسخ همکاری ، توافق نامه احمقانه یا حذف آن برای مدت نامحدود هستیم.
بنابراین ، قدرت بیشتر گزینه های بیشتری دارد ، زیرا بعید است به خاطر همان قدرت برتر توبیخ شود یا مجازات شود. علت کلاهبرداری یا اصطلاحاً نقض قرارداد دقیقاً دلیل شروع همکاری و تلاش برای رسیدن به توافق است. به عبارت دیگر ، کسب مزیت نسبی.
از کشورها انتظار می رود که این قوانین را در روند نهادینه شدن در سیستم بین المللی یاد بگیرند یا حداقل این کار را انجام دهند. کشورهایی که قوانین بازی را نقض می کنند دیر یا زود بهای اشتباهات خود را پرداخت می کنند. کسانی که وقتی می خواهند به توافق برسند از این کار امتناع می ورزند یا در صورت لزوم به قرارداد خود وفادار می مانند. حفظ قراردادهای روابط یک فضیلت است ، اما در زندگی بین المللی می تواند یک اشتباه مضر باشد. از طرف دیگر ، شکستن قراردادهای روابط عملی ناخوشایند است ، اما در زندگی بین المللی می تواند اقدامی عاقلانه باشد.
کشورهای با سابقه در سیستم بین الملل هرگز سعی نمی کنند برای رسیدن به توافق به دیگران اعتماد کنند. اعتماد در زمینه همکاری اصطلاحی بی ربط است. آنها خود را برای نقض توافق آماده می کنند ، حتی اگر بخواهند آن را امضا کنند. تنها راه تقویت و ماندگاری بیشتر توافق ، تقسیم منافع توافقنامه به روشی است که طرفین برای مدت زمان طولانی تری راضی باشند. زمان. تأثیر تغییرات بین المللی و اقتصادی و سیاست داخلی را کاهش می دهد.
اما در عین حال ، اگر قرارداد با نقض قرارداد یا طرفین خارج شده از قرارداد به خطر بیفتد. وقتی ایالات متحده ترامپ شروع به وضع تعرفه بر برخی از کالاهای وارداتی چین بر خلاف قوانین WTO می کند ، آنها آماده می شوند مذاکرات جدیدی را برای تعادل بخشیدن به سود و دستیابی به سود جدید آغاز کنند. قرارداد تجاری
روسیه همچنین اعلام کرد پس از خروج ایالات متحده از INF آماده توافق جدیدی در زمینه مدیریت موشک های میان برد است. پس از اعتراض دولت آمریكا ، اعضای NAFTA برای برقراری تعادل در تقسیم سود مجدداً در مورد شرایط جدید مذاكره كردند.
در همه این موارد ، دلیل این نقض عدم رضایت از توزیع مزایای توافق نامه بود که به ضرر ایالات متحده بود. ایالات متحده به دلایل مشابه این پیمان را در توافق هسته ای خود با ایران نقض کرد ، اما توازن جدیدی در توسعه منافع چین و روسیه و منافع جدید نفتا پیدا نکرد.
این هیچ ارتباطی با این استدلال ندارد که ایالات متحده به دلیل نقض پیمان نامه ، که با اصل سیاست بین الملل آشنایی ندارد ، غیر قابل اعتماد و قابل مذاکره نیست. از میان کشورهای فوق ، این تنها کشور است که نشان داده است که ما هنوز از قوانین زندگی سیستم بین المللی اطلاع نداریم.
هزینه این اشتباه تاکنون بیش از 150 میلیارد دلار خسارت بوده است و بعید است جبران شود.
310310