دل‌نوشته مسعود جعفری‌جوزانی در رثای محمد برسوزیان

«به یاد محمد بارتوزیان
قد بلندی داشت ، چهار شانه ، سینه پهن ، بیانی عمیق و صدایی مردانه داشت که یادآور قهرمان شانامه بود.
من بلژیکی هستم ،
او تنها کسی بود که می توانست نقش خالو کریم را بازی کند. مردی که اسلحه را در بوکان کرد نگه داشته و انتقام خون میرزا Quycaq خان جونگاری را گرفته است ، کارو گوبان را در یک نبرد رو در رو به قتل رسانده است … و بارتیان چه خاطراتی از آن روز داشت …. تیراندازی کردن. .. برف همه جا بود اسب با شدت سرما به زمین برخورد کرد ، خس خس سینه ، مسمومیت و بخار نفس هوا را پر کرد … با قدم محکم و مصممی به سمت کارو رفت. این کریم گوبان بود … صدا کرد … کارو گوبان ایستاد و پسر عموی خود را غافلگیر کرد … نگاه عمیق و پیروزانه کارو کریم تمام حضورش را لرزاند … او ترسید … من از بارزیان خواستم که همزمان با کاروکوروبان اسلحه های خود را بگیرد و شلیک کند ، کارو کریم به او فرصت داد هر دو اسلحه را به پشت بکشد ، و او اولین شلیک خود را انجام داد. مکث تا زمانی که من فدا شوم … و “10 گلوله” شلیک کردم و با یک سری شلیک به بدن او شلیک کردم … بیش از من از بالسزیان پرسیدم: “آیا من از تو نپرسیدم؟” من کسی بود که همزمان با خالو قربان فیکوفو تیراندازی کرد؟ “
بارتوزیان به من خیره شد و گفت: “این برخلاف خواست من بود ، رفقا! اوه ، ما نه ترسو هستیم و نه کردهای کرو کریم …
این جمله عزیز بلژیکی تا امروز که خبر عروج او را شنیدم در ذهن من مانده است.
یاد او ادامه خواهد یافت … “

۵۷۵۷