به گزارش خبرگزاری مجله آنلاین ، من هستم.دکتر سید مصطفی محقق داماد در پیامی درگذشت استاد محمدرضا حکیمی را تسلیت گفت.
متن یادداشت آیت الله محقق داماد به شرح زیر است:
“به نام خدا
شنیدم که به زیبایی می میری
فریبکاران متولد می شوند ، فریب می خورند و می میرند
شب مرگ تنها در امواج بنشینید
رودخانه به تنهایی در گوشه ای دور می میرد
در آن گوشه او غزلهای زیادی در آن شب سرود
خود را در غزل می میرد
NSیک روز ، چو از دریا بیرون آمد
او یک شب در دریا می میرد
تو دریای من بودی ، مرا در آغوش بگیر
چه کسی این مرگ قوی و زیبا را می خواهد
حدود 55 سال پیش برای اولین بار در یکی از اتاقهای مدرسه نواب مشهد از مرحوم استاد حکیمی دیدار کردم. وقتی آن روز جوان بودم ، از روی دامنم متوجه شدم که در مقابل مردی “که در گوشه ای از جهان نشسته است” مودب و برازنده هستم.
او لباس خاکستری به تن داشت. من به جای یک مانتو یک کت بلند پوشیدم. تسلط او بر ادبیات فارسی ، ادبیات عرب ، تاریخ ، تمرین و حدیث مرا شگفت زده کرد. استاد حکیمی که اصالتاً اهل اردکان یزد و بزرگ شده خراسان بود ، خیلی زود برای من به عنوان الگو شناخته شد. متون حکیمی نشان دهنده طعم سالم در متون فارسی و عربی است.
پروفسور حکیمی به عنوان یک رهبر روشنفکر در نظریه نژادپرستی شناخته می شد ، اما من می خواهم چند کلمه از نظر اخلاقی بگویم. آنچه من شاهد آن بودم ، ادب و احترام بالایی بود که این اشراف به استادان حکمت اسلامی نشان می دادند. من خودم دیدم که او با استاد شهید مطهری طباطرا با فروتنی و احترام رفتار می کند.
یک روز مرحوم حکیمی با من تماس گرفت و گفت که شنیده است یکی از دوستان قصد دارد مجموعه ای از مقالات را به افتخار پروفسور مدی حائری یزدی ارائه دهد که او نیز این شخص بزرگ بود. یادم می آید که می خواستم خدمت کنم. همانطور که همه فیلسوف معروف پروفسور مهدی حائری یزدی را می شناسند ، او مودبانه و مودبانه یک مقاله بسیار تحقیقی نوشت و آن را برای درج در مجموعه برای من ارسال کرد.
هدف مرحوم حکیمی دستیابی به عدالت علوی بود ، اما شایسته است که این شعر محی الدین ابن عربی را در اینجا بخوانیم. هنگامی که محی الدین بن عربی مطلع شد که جسد حکیم معروف ابن رشد اندلس را به دروازه های قرطبه منتقل می کنند ، محی الدین بن عربی به جنازه سلام کرد ، درس را تمام کرد و با دوستان و شاگردان آشنا شد. من با آنها به جنازه ها سلام کردم. به استر قرار گرفت و طرف دیگر کتابها و متون خود را برای حفظ تعادل بارها قرار داد.
محی الدین شروع به بداهه سرایی شعر زیر لب کرد و گفت: به طور خلاصه ، این جسد عاقل و کار علمی و ادبی او است. آیا خوب نیست اگر بدانم که آیا او به آرزوها و آرزوهایش رسیده است؟ جا دارد امروز به معلم بگوییم آقای حکیمی! سالها می نوشتید ، صحبت می کردید ، خون قلب خود را می خوردید و فریاد می زدید تا عدالت علوی تحقق یابد. به آرزوت رسیدی؟
در هر صورت ، شعر قرآن کریم را بخوانید. قرآن کریم با کلمات عیسی صحبت می کند. اما ما به استاد حکیمی با الهام از قرآن کریم می گوییم روزی که زندگی کردید و نوشتید و روزی که امروز ما را ترک کردید و دو بار پیش خدا. به شما می گوییم سلام به روزی که ظهور می کنید. مثل سعید و مت سعید.
“درود بر رحمت و برکت تو و خدا”
۵۷۵۷