در فوتبال ایران قرارداد بعضی از بازیکنان که کیفیت چندانی هم ندارند به حدی بالاست که هیچ‌کس نمی‌تواند آن را توجیه کند.
به طور مثال بازیکنی که در لیگ برتر فوتبال ایران با یکسری آپشن‌ها ۲۴ میلیارد تومان می‌گرفت حالا در اروپا بازی می‌کند و به حدود ۴ میلیارد تومان هم راضی شده است.
این در حالی است که بازیکن مورد نظر در اروپا به یورو پول می‌گیرد و قاعدتاً باید قراردادش بیشتر از مبلغی که در ایران می‌گرفت باشد.
نکته مهم اینجاست که معمولاً در فوتبال اروپا فقط به بازیکنانی با کیفیت بالا پول‌های خوب می‌دهند، ولی در ایران حتی بازیکنان متوسط و معمولی هم می‌توانند قرارداد‌های سنگین ببندند.
البته اگر با فوتبالیست‌ها صحبت کنید اکثر آن‌ها می‌گویند که پرداختی‌های منظمی در فوتبال ایران وجود ندارد که حرف غلطی هم نیست، اما به هر حال بازیکنان پولشان را می‌گیرند و به قول معروف این مسئله دیر و زود دارد، اما سوخت و سوز ندارد.
بعضی از فوتبالیست‌های ایرانی هم که البته تعدادشان زیاد نیست فقط برای پیشرفت به فوتبال اروپا می‌روند و حداقل در سال اول قید قرارداد‌های بالا را می‌زنند.
اگر بازیکنی بتواند در تیم خارجی کیفیت بالای خود را نشان بدهد در سال‌های دوم و سوم قرارداد مالی بهتری می‌بندد، ولی به طور کلی در فوتبال اروپا بر خلاف ایران این‌طور نیست که به هر بازیکنی با هر کیفیتی پول‌های آنچنانی بدهند و هر سال هم بدون دلیل بر مبلغ قرارداد‌ها اضافه شود.