غزال زیاری: هواپیمای YF-۱۱۸G که توسط بوئینگ در اوایل دهه ۱۹۹۰ برای آزمایش رادارگریزی طراحی‌شده بود، راه را برای جنگنده‌های رادارگریز مدرنی مثل F-۲۲ و F-۳۵ هموار کرد.
به گزارش مجله آنلاین، در طراحی این جت تک‌سرنشین که قیمتش به حدود ۶۷ میلیون دلار می‌رسید، عناصر خلاقانه‌ای از جمله باله‌هایی به شکل بال‌های مرغ دریایی در نظر گرفته‌شده بود و از نکات جالب‌توجه آن، عدم وجود قسمت دم یا سکان عمودی بود.
باوجود آنکه این هواپیما به‌صورت محدود و فقط چند ده بار پرواز کرد، اما در طراحی هواپیماهای آینده تأثیر چشمگیری داشت.
پیشگام پنهان‌کاری
این هواپیما که با لقب پرنده شکاری نیز شناخته می‌شد، هواپیمایی شناساگریز و نیمه‌سری بود که هرچند جای خود را به جنگنده‌های F-۲۲ و F-۳۵ داد، اما زمینه را برای هواپیماهای مدرن آماده کرد. این هواپیما تنها چند ده بار به پرواز درآمد ولی بااین‌وجود، کمک‌های قابل‌توجهی به نیروهای مسلح آمریکا کرد که هنوز هم کاربردی‌اند.
بدنه مورداستفاده در این هواپیما ثابت کرد که می‌توان ویژگی‌های رادارگریزی و آستانه‌های پایین مشاهده را در هواپیماهای جنگنده به کار گرفت.
برتری هوایی آمریکایی‌ها
پرنده شکاری در اوایل دهه ۱۹۹۰ توسط شرکت بوئینگ Phantom Works ساخته شد. اولویت ساخت YF-۱۱۸G که به‌عنوان بازوی نمونه‌سازی پیشرفته بوئینگ معرفی شد، توسعه محصولات نظامی پیچیده بود و به دلیل طراحی آینده‌نگر و ظاهری مشابه با فضاپیمای کلینگ‌آن در مجموعه علمی تخیلی پیشتازان فضا (Star Trek) این‌گونه نام‌گذاری شد. «آلن ویچمن» مهندسی بود که رهبری توسعه این پرنده شکاری را برعهده داشت و بعداز آن در پروژه‌هایی مثل Have Blue لاکهید مارتین، F-۱۱۷ Nighthawk و Sea Shadow مشارکت داشت.
با در نظر داشتن ویژگی‌های پیچیده این جت تک‌سرنشین، هزینه ساخت آن نسبتاً ارزان بود و تقریباً ۶۷ میلیون دلار هزینه می‌برد. یک دستگاه موتور توربوفن، Pratt & Whitney JT۱۵D-۵C نیروی این جت را تأمین می‌کرد که بیش از ۳۰۰۰ پوند نیروی رانش، با حداکثر سرعت ۴۸۲ کیلومتر بر ساعت و سقف پرواز ۲۰ هزار پا (۷ کیلومتر) بود.
طراحی جدید بدنه هواپیما به نمای بیرونی مخفیانه هواپیما کمک زیادی کرد. پرنده شکاری بال‌هایی به شکل پرنده داشت و قسمت دم در این هواپیما مشاهده نمی‌شد. طول بدنه این هواپیما با F-۱۶ قابل‌مقایسه بود.
مدل YF-۱۱۸G-A
در آن زمان اعضای تیم Phantom Works از روشی برای نمونه‌سازی سریع استفاده کردند که در آن زمان منحصربه‌فرد بود و در کاهش هزینه‌های تولید نیز نقش مؤثری داشت.
مهندسان به‌جای طراحی نمونه‌های اولیه فیزیکی، آن‌ها را مورد آزمایش قرار دادند؛ به سراغ ایجاد تغییرات و ارائه نمونه‌های اولیه جدید برای آزمایش‌های بیشتر رفتند؛ از رایانه‌ها برای کمک به کار طراحی‌شان استفاده کردند و با شبیه‌سازی عملکرد، به بهترین شکل از توانایی محاسباتی بهره بردند.
بدین ترتیب، آن‌ها قادر بودند تا نمونه اولیه قطعاتی را تولید کنند که به محصول نهایی نزدیک‌تر بودند.
پرنده شکاری آخرین پرواز رسمی‌اش را در سال ۱۹۹۹ انجام داد و سه سال بعدازآن، از دور خارج شد. درحالی‌که بدنه این هواپیما عمر کوتاهی داشت، شرکت بوئینگ از طراحی آن در ساخت هواپیماهای آینده استفاده کرد. به‌نحوی‌که در برخی از نمونه‌های اولیه X-۳۲ Joint Strike Fighter و X-۴۵A Combat Air Vehicle می‌توان برخی از ویژگی‌های هواپیمای پرنده شکاری را مشاهده کرد.
باوجودی که پرنده شکاری از طبقه‌بندی بوئینگ خارج شد، ولی هنوز برخی جنبه‌های آن به شکلی اسرارآمیز باقی‌مانده و ازآنجاکه شرکت‌های دفاعی پیشرو در آمریکا به دنبال تولید بدنه‌های پیشرفته‌تر و مخفیانه‌ترند، این احتمال وجود دارد که بیشتر از ویژگی‌های خاص پرنده شکاری پرده‌برداری شود.
منبع: msn
۵۴۳۲۱