انتخابات هم بیش از آنکه مجال بروز توانمندی افراد باشد به عرصه رویارویی جدی دو گفتمان نفس و قفس تبدیل شد و خوشبختانه با هوشیاری مردم نفس بر قفس چیره شد.
یکی از دستاوردهای گفتمان نفس یا همان وفاق مورد نظر رییس جمهور محترم تاکید بر قانون و غلبه کارشناسی بر سلیقه و مطالبات فردی، باندی و جناحی است، مهمی که متاسفانه با وجود گذشت چند ماه از استقرار نهاد دولت سیزدهم همچنان در برخی موارد با سلیقه گرایی و سهم خواهی توسط دوستان انتخاباتی، شاهد لطمه و آسیب به آن هستیم.
قطعا می دانیم یکی از مهمترین موانع توسعه متوازن و همه جانبه کشور دخالت های نابجا، غیرمسئولانه و سودجویانه در مسائل کلان کشور به ویژه در تصویب قوانین بالادستی و به طور اخص بودجه های سنواتی و اعتبارات در ادوار مجلس شورای اسلامی در قالب مداخلات نمایندگان در انتصابات و… می باشد که آقای پزشکیان بارها در مناظرات انتخاباتی این روند را غیر کارشناسی و تلویحا ویرانگر توسعه کشور توصیف کرده بودند.
حال با پذیرش منطق و گفتمان رییس جمهور، این سوال یا گلایه دوستانه از فعالان انتخاباتی وجود دارد که با چه منطق کارشناسی و سیستمی با عناوینی مانند ستاد انتخاباتی، هواداران و… در تله سهم خواهی و مطالبه خواهی با تهدید افتاده اند؟
مگر قرار بر اصلاح رویه های نادرست و غلط مانند اعطای شایستگی بر مبنای پذیرش منطق و گفتمان حاکمیت یکدست و جناحی و حکمرانی سوگیرانه و تبعیض آمیز نبود؟
از سوی دیگر؛ مجالس یازدهم و دوازدهم به ویژه دوره اخیر به دلیل مشارکت پایین به درستی مجالس حداقلی نامیده می شود که حتی نارضایتی و عتاب رهبری را هم در پی داشت و عموم مردم اظهارات و تصمیمات و حتی مصوبات مجلس را حاصل انتخابات حداقلی خوانده و به مقبولیت و مشروعیت عام آنها تردید وارد می کنند.
حال دوستان انتخاباتی؛ به نظر شما و با توجه به آرای آقای پزشکیان که بخش قابل توجه آن هم مربوط به اصولگرایان بری از گفتمان افراطی و متحجر است، آیا ستادهای انتخاباتی و فعالان و هواداران جریانی و جناحی رییس جمهور محترم می توانند ادعای حداکثری داشته باشند تا با مکانیزم ستادهای انتخاباتی به خود اجازه دخالت در تصمیمات دولت را بدهند؟
آیا دوستان درگیر پارادوکس نشده اند؟
اجازه ندهید سرنوشت اصلاحات باردیگر تکرار شود.