به گزارش خبرگزاری مجله آنلاین هادی قالی خانی در سریال «قول مردونه» سرپرست گریم بوده و سرپرستی و گریم سریال های سالهای مشروطه عمارت فرنگی روزگار قریب برای اخرین بار از نفس افتاده و سه در چهار را در کارنامه دارد.
این چهره پرداز در گفت وگو با ایرنا درباره چالش های این حرفه توضیح داد و بیان کرد: در پروژه های تاریخی که به صدر اسلام یا حتی دهه شصت مربوط می شود با بینی های عملی مواجهیم و افرادی که بوتاکس تزریق کرده اند. کاشت ناخن و کاشت ابرو و بینی های عملی عروسکی کار گریمور را سخت می کند. به ویژه در بخش هنروران این چالش بیشتر دیده می شود. وقتی عجله داریم و پروژه از لحاظ بودجه ای محدود است باید با شرایط ساخت. در این شرایط به ما گفته می شود که جراحی آنها دیده نمی شود و شما حساسیت زیادی به خرج ندهید.
سرپرست گریم سریال «قول مردونه» با بیان این که قصه این سریال دهه شصتی بود تاکید کرد: سعی کردیم واقع گرایی را در گریم لحاظ کنیم. خودم گریم آقای جمشیدی را دوست داشتم. او به خاطر سریالی دیگر جلوی سرش را کاملا تراشیده بود. من مویی را جلوی سرش گذاشتم که کسی متوجه نشد که موی خودش نیست.
وی با اشاره به چهره مردم ایران در دهه شصت توضیح داد: از زمان هخامنشیان ریش و سبیل در ایران بیانگر موقعیت اجتماعی بوده است. چرخه تکرار مد در حوزه مو ریش و سبیل یکی از جالب ترین نمودهای روندهای اجتماعی و فرهنگی است. مد مو و صورت معمولاً در بازه های ۲۰ تا ۳۰ ساله دچار بازگشت و بازتفسیر می شود. مثلا موی تیفوسی یا تن تنی یا آلمانی مال ۴۰ سال پیش بود که در چند سال گذشته دوباره تکرار شد. خط ریش بلند هم مربوط به دهه ۵۰ بود که در سال های اخیر تکرار شد. این چرخه ها معمولاً با تحولات فرهنگی بحران ها جنگ ها یا شکوفایی اقتصادی همراه است. مثلاً دوران رکود معمولاً بازتابش در گرایش به سادگی است در حالی که دوره های رونق موجب خلاقیت و اغراق در استایل می شوند.
وی افزود: چهره مردم در دهه ۶۰ به خاطر فضای جنگ و اوایل انقلاب الگوی خاص خودش را داشت. آن زمان تم مذهبی مردم غالب بود و اکثرا ریش داشتند. تراشیدن سبیل هم قبح داشت.
قالی خانی با تاکید بر این که عاشق چالش در گریم هستم گفت: هر چقدر کار گریم سخت تر باشد برایم دلنشین تر است. علاقه خاصی به طراحی و خلق شخصیت های شناخته شده (شبیه سازی) دارم و تا کنون شبیه سازی افرادی همچون حضرت امام خمینی(ره) آیت الله طالقانی و حسن روحانی را انجام داده ام. وقتی یک فیلمنامه را می خوانم فیلم می بینم و کتاب می خوانم و در اینترنت درباره شخصیت ها جستجو می کنم. یک دفترچه یادداشت دارم. ساعت ۲ نصف شب از خواب می پرم و درباره گریم بازیگران شروع به نوشتن نکته و یادداشت می کنم. بعد از ۲۵ سال گریم تبدیل به زندگی من شده و بدون گریم نمی توانم نفس بکشم.
وی درباره علاقه اش به گریم توضیح داد: گریم برای من فقط یک مهارت نیست؛ بلکه زبان بی کلامی ست که می تواند شخصیت بسازد احساس منتقل کند و داستانی را بدون گفتن حتی یک کلمه روایت کند. سال ها تجربه در دنیای گریم سینما و تلویزیون به من آموخته که این هنر ترکیبی از دانش تخیل روان شناسی چهره و احترام به شخصیت انسانی است. آنچه مرا به آموزش گریم سوق داده تنها انتقال تکنیک نیست؛ بلکه ایجاد بینشی عمیق تر در هنرجویان است تا درک کنند که پشت هر خط سایه یا بافتی که بر چهره ای می نشانند مسئولیتی هنری و انسانی نهفته است. دغدغه ام این است که نسل جدید گریمورها نه صرفاً تکنسین بلکه هنرمندانی متعهد خلاق و آگاه باشند.
این گریمور با اشاره به تجربه اش در پروژه های تاریخی در کشورهای عربی گفت: آنها از لحاظ امکانات و مالی در جایگاه بالایی هستند. ولی مهارت گریم را ندارند و از گریمورهای ایرانی کمک می گیرند. ما که به کشورهای عربی می رویم لژیونرهای هنری هستیم. بارها در فرودگاه به من و همکارانم گیر داده اند که چرا لوازمی مثل ریش و سبیل را می خواهید از کشور خارج کنید. مشکل دیگر این است که به محض برگشت با حواشی مواجه می شویم. همکاران فکر می کنند کلا مهاجرت کرده ایم و دیگر ایران نیستیم. باید به همه اعلام کنیم که دوباره برگشته ایم. تا زمانی که کار جدید پیشنهاد شود یک پروسه بیکاری را طی می کنیم. من با انرژی خوب می روم. ولی می ترسم که همه فکر کنند من کلا رفته ام.
وی درباره ویژگی های یک گریم خوب بیان کرد: گریم خوب نباید دیده شود. گریم نقاشی روی بوم زنده است و باید در خدمت شخصیت بازیگر برای ایفای نقش باشد. اوج هنر گریم جایی ست که چهره ای کاملاً جدید متولد می شود. من وقتی شروع به گریم می کنم و می بینم بازیگر به واسطه گریم نقش خودش را باور کرده برای من لذت بخش است. مثلا یک بازیگر که سنش به خاطر گریم بیشتر نشان داده می شود در وجودش احساس خمیدگی می کند. چند وقت پیش مشغول گریم روی صورت بازیگری در نقش زنی سرطانی بودم. این خانم بازیگر وقتی گریمش تمام شد و خودش را دید زد زیر گریه. چون یکی از دوستانش به خاطر بیماری از دنیا رفته بود و این بازیگر یاد او افتاده بود.
قالی خانی با بیان این که از کودکی عاشق حرفه چهره پردازی بوده گفت: زمانی که هفت ساله بودم می گفتم دوست دارم گریمور بشوم. حتی دوست نداشتم بازیگر بشوم. در زمان دانش آموزی برای بچه ها ریش و سبیل درست و آنها را گریم می کردم. وقتی که دوره خدمت سربازی ام تمام شد در رشته کارگردانی قبول شدم. آن زمان دوره آکادمیک گریم نداشتیم. من چون عاشق این رشته بودم رشته کارگردانی را دنبال نکردم و دوره های آقای معیریان را گذراندم.
به گزارش ایرنا هادی قالی خانی طراحی گریم فیلم های سینمایی سگ های پوشالی شَنل آنچه مردان درباره زنان نمی دانند المپیک بازدم و اولین امضا برای رعنا را به عهده داشته است.
۲۴۴۵۷